sábado, 4 de maio de 2013

Women's literacy project, Gulabgarh – Sobre como me atoparon a min estas mulleres

-->
¿Oíches falar de Gulabgarh? ¿Onde está? ¿Na India, ao pé do Himalaia? Pero se eu cría que a cordilleira do Himalaia estaba no Tíbet o en Nepal… ¿É que hai montañas na India?
 
Así é como me sentín cando escoitei o nome de Gulabgarh por primeira vez. Eu, que realizaba a miña primeira viaxe á India, non sabía nada sobre ese país: a súa diversidade, as súas cores, a súa cultura, as súas paisaxes e as súas xentes. Unicamente sentía un respecto profundo por el. Unha frase de Michael Obert, un escritor de literatura de viaxes, podería ter sido miña:
“Durante moito tempo, a idea dunha viaxe á India inspiraba medo en min. Non me sentía preparado para o sub-continente e temía que quizais nada bo resultara dilo.”
Hoxe podo dicir que aquel país non me abandonou. Entre tantas outras cousas, o que me fascinou da miña viaxe á India (Rajasthan) foron as súas mulleres: a súa desolación e pobreza, a súa vida sinxela, pero tamén o seu orgullo e a súa sinceridade. É estraño, pero son estas mulleres as que me seguen a acompañar. Fixéronme reflexionar sobre a miña propia vida e a miña sorte como muller. Eu crecín en Alemaña, protexida pola miña familia; recibín unha boa educación, completei os meus estudos universitarios e conseguín un bo traballo.
Nun momento da miña viaxe, Tashi Chering, o meu guía indio, faloume con certa timidez sobre o W.L.P., iniciativa que el fundara. Como resultado dun malentendido lingüístico (si, o meu inglés ten moito que mellorar), pensei nun principio que se trataba dun club de lectura para mulleres (Perdón!) e intereseime tan só de maneira tépeda no proxecto.

Logo, a miña percepción resultou ser un errónea e souben que o WLP era na realidade unha escola para as mulleres de Gulabgarh que lles ofrecía a oportunidade de aprender a ler, a escribir, a realizar operacións matemáticas básicas e incluso a aprender inglés. Localicei Gulabgarh no meu mapa da India e decateime de que moitas das mulleres que vivían na rexión remota de Paddar, onde se atopa Gulabgarh, non recibiran estudos básicos. Todo o que aprendera sobre o proxecto comezaba a ter un novo sentido para min e nese momento souben que podía confiar en Tashi e o seu traballo.
Con todo, non sería mellor apoiar un proxecto que traballe directamente pola educación das nenas? Un proxecto que mire polo futuro das nenas da India?
Pero quen coida das nenas in situ? Quen aprende coas nenas? Quen se asegura de que estas reciban unha educación igual á dos nenos? Quen constitúe o mellor exemplo para estas nenas? E quen educa aos nenos de hoxe, os que mañá serán pais e se encargarán de asegurar que as súas fillas reciban unha boa educación? Sen dúbida, as nais!
Cando me apercibín disto, decidín que quería apoiar o WLP.
Non son feminista, pero creo que as mulleres de todo o mundo debemos estar unidas. E o meu agradecemento é para Tashi, un home que apoia ás mulleres.
Agora as mulleres da India non conseguen desfacerse de min. Incluso na miña última viaxe a aquel país, presentáronme a unha muller extraordinaria.
Setenta e oito anos, o pelo curto e gris, vestida con vaqueiros e tenis, esta muller estudara a carreira de medicina en Londres, exercera como médico en Delhi, tiña 2 fillos e, debido a un “matrimonio malo”, divorciarase do seu home á idade de 40 anos. Lamentablemente, non me quedei co seu nome.
A forza desta muller! Desexaríaa para min mesma e para as mulleres de Gulabgarh.
Saúdos,
Andrea